Hoogwaardigheidsbekleders vereeuwigd
Toen ik in een kringloopwinkeltje twee over-de-top nepgouden schilderijlijstjes kocht, wist ik al wat ik ermee wilde: het moest een tweeluik worden. Daar moesten twee portretten in. Twee belangrijke wezens, liefst ten voeten uit. De keus viel op kater Flom – eigenlijk Flåm – en hond Kobe.
Flom was onze rode kater. Hij kwam in 2003 in ons leven, direct na een fantastische vakantie in Noorwegen. In de Noorse dorpjes Flåm en Finse hadden we gemountainbiked. Toen we met die verse herinnering thuiskwamen, wisten we hoe we onze nieuwe katjes – broer en zus – zouden noemen: Flåm en Finse. Finse werd niet oud. Flom wel. Toen Flom drie was, overleefde hij een aanrijding, maar hij moest daarna op drie pootjes verder door het leven. Het leek hem niet veel uit te maken. Hij bleef in bomen klimmen en op muizen jagen. Met de jaren werd zijn karakteristieke huppeltje moeizamer, maar dat weerhield hem nergens van. Op het schilderijtje zie je zijn kenmerkende ‘zit’ op zijn vertrouwde plek in de hoek van de bank. Flom was een schat. Hij is negentien jaar oud geworden.
Kobe was het hondje van mijn broer Mike in Canada. Voordat Kobe in zijn leven kwam, had Mike het niet zo op huisdieren. Die vragen aandacht en maken rommel. Het duurde niet lang voor Kobe Mikes hart veroverde. Toen Kobe een oud mannetje werd, werd Mike alleen maar liefdevoller. En toen Kobe’s tijd om te gaan was gekomen, ging hij ook letterlijk. Hij verdween. Mike heeft nog dagenlang gezocht. Vergeefs. Kobe was een schat.
Flom en Kobe hebben elkaar nooit ontmoet. Ze kijken nu samen naar buiten.
